معصومه خانبان افزود: بر اساس آمار کارشناسان استان قزوین یک درصد از مساحت کشور را دارد اما سهم مهاجرتی این استان ۴ درصد است. بر اساس پیمایش‌های صورت گرفته، این مقدار سهمیه هرسال سیر صعودی داشته و سالانه تعداد قابل‌توجهی به جمعیت استان اضافه می‌شود.

خانبان ادامه داد: نبود زیرساخت‌های لازم برای ورود مهاجران به قزوین، افزون بر افزایش نرخ بیکاری جمعیت بومی استان، شده  است و موجب شده معضلاتی همچون گرانی زمین و مسکن، آلودگی هوا، کم‌آبی و همچنین بسیاری از آسیب‌های اجتماعی از جمله اعتیاد، دست‌فروشی و حضور کودکان کار در این استان افزایش یابد.

این کارشناس مطالعات فرهنگی گفت: باتوجه به اینکه یکی از مزایای مهاجرت به قزوین بهره‌مندی از مزایای واحدهای تولیدی این استان است، منطقی به نظر می‌رسد که با افزایش شرکت‌های تولیدی و فناور، شاهد افزایش نرخ مهاجرت به استان باشیم، اما واقعیت این است که امکانات و زیرساخت‌های اولیه برای وجود این شرکت‌ها  فراهم نیست و در این راستا شهروندان بومی قزوین با یک به‌هم‌ریختگی موازنه شهری مواجه هستند.

وی خاطرنشان کرد: در حال حاضر قزوین، جزو استان‌های پرخطر از لحاظ آسیب‌های اجتماعی و کم برخوردار به لحاظ زیرساخت‌های فرهنگی است؛ که اگر بخواهیم تخصصی به این موضوع نگاه کنیم، مهاجرپذیری این شهر، نقش پررنگی در آسیب‌شناسی پیدا می‌کند.

خانبان ادامه داد: انباشت خرده‌فرهنگ‌های مختلف در کنار یکدیگر موجب شکل‌گیری و ظهور و بروز  بسیاری از آسیب‌های اجتماعی در پی حضور مهاجران شده است و تحقیقات نشان می‌دهد درصد بالایی از بزه‌های اجتماعی در قزوین توسط اتباع یا مهاجرانی صورت می‌گیرد که نتوانستند پاسخ نیازهای اقتصادی و اجتماعی خود را از قزوین بگیرند.