«اللَّهُمَّ قَوِّنِی فِیهِ عَلَی اِقَامَةِ اَمْرِکَ وَ اَذِقْنِی فِیهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ وَ اَوْزِعْنِی فِیهِ لِاَدَاءِ شُکْرِکَ بِکَرَمِکَ وَ احْفَظْنِی فِیهِ بِحِفْظِکَ وَ سِتْرِکَ یَا اَبْصَرَ النَّاظِرِینَ».

خدایا در این ماه برای برپاداشتن امرت نیرومند ساز مرا، و شیرینی ذکرت را به من بچشان، و ادای شکرت را به من الهام فرما، و به نگهداری و پوششت نگاهم بدار، ‌ای بیناترین بینندگان.

شرح و تفسیر:

در این دعای گرانبها، از خداوند خواسته می‌شود که در این ماه، توانایی و قوتی خاص برای انجام فرمان‌های الهی به انسان عطا فرماید: «قَوِّنی فِیهِ عَلَی اِقَامَةِ اَمْرِکَ». «اقامه امر» به معنای برپایی و استواری در اجرای دستورات الهی است؛ امری که مستلزم اراده‌ای قوی، نیت پاک و همتی بی‌وقفه است. این تقاضا نشان می‌دهد که انسان در مسیر سلوک، تنها با مدد الهی قادر است تا فرمان‌های ربوبی را در تمام عرصه‌های زندگی خود جاری سازد. همچنین، درخواست می‌شود که خداوند «حلاوت ذکر» را در دل انسان بنشاند: «اَذِقْنِی فِیهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ». این حلاوت نه تنها لذتِ حضور در ذکر را می‌آورد، بلکه به دل انسان معنای واقعی سکون و آرامش می‌بخشد. در عرفان، ذکر خداوند، نه تنها زبان، بلکه به عمق دل و وجود انسان نفوذ می‌کند و تمامی افعال و حرکات او را رنگ و بوی الهی می‌بخشد.

سپس از خداوند خواسته می‌شود که توان انجام شکرگزاری در برابر نعمات الهی را در انسان قرار دهد: «اَوزِعْنِی فِیهِ لِاَدَاءِ شُکْرِکَ». شکر، به معنای به‌کارگیری هر نعمتی در جای مناسب خود برای راه خداوند است. این شکر تنها با آگاهی کامل به نعمت‌ها و درک حضور خداوند در هر لحظه از زندگی، ممکن می‌شود. در نهایت، از خداوند خواسته می‌شود که انسان را در این ماه با حفاظت و ستر الهی محافظت کند: «وَ احْفَظْنِی فِیهِ بِحِفْظِکَ وَ سِتْرِکَ». این بخش از دعا نشانگر درخواست برای حفظ از هرگونه خطا، گناه و لغزش است. در فلسفه اخلاقی، حفاظت الهی به معنای حضور دائم و مراقبت خداوند در همه‌ی ابعاد زندگی فرد است.

در مجموع، این دعا فراخوانی است به کمال روحانی و اخلاقی، که در آن انسان در ماه رمضان به جست‌وجوی نیروی الهی برای رسیدن به قرب و رضا و شکر خداوند است، تا در پناه رحمت و ستر الهی، راهی روشن در مسیر حقیقت بیابد.