«اللَّهُمَّ اَعِنِّی فِیهِ عَلَی صِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مِنْ هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ وَ ارْزُقْنِی فِیهِ ذِکْرَکَ بِدَوَامِهِ بِتَوْفِیقِکَ یَا هَادِیَ الْمُضِلِّینَ».

خدایا مرا در این ماه بر روزه و شب‌زنده‌داری‌اش یاری ده، و از لغزش‌ها و گناهانش دورم بدار، و ذکرت را همواره روزی‌ام کن، به توفیقت‌ای راهنمای گمراهان.

شرح و تفسیر:

در این دعای گرامی، انسان از خداوند خواسته است که در ماه مبارک رمضان او را در تمامی ابعاد روزه‌داری و عبادت یاری دهد. در ابتدا، درخواست می‌شود که خداوند به او در «صِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ» کمک کند. روزه‌داری و قیام شبانه، نماد ترک دنیا و توجه به حقیقت الهی هستند. در عرفان، روزه تنها به ترک خوردن و آشامیدن محدود نمی‌شود، بلکه به معنای ترک تعلقات دنیوی و تزکیه نفس است. قیام شب، همچنین به معنای بیداری از خواب غفلت و قرار گرفتن در محضر الهی است. این دعا در حقیقت طلب توانایی برای اعمال عبادی است که انسان را به معبود نزدیک می‌کند.

پس از آن، از خداوند درخواست می‌شود که او را از «هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ» دور کند. «هفوات» به اشتباهات و لغزش‌های کوچک اشاره دارد که در مسیر سلوک معنوی انسان را از هدف اصلی منحرف می‌کند. «آثام» گناهان بزرگتر و موانع جدی‌تر در مسیر بازگشت به خداوند هستند. این قسمت از دعا به انسان یادآوری می‌کند که حتی کوچک‌ترین خطاها نیز می‌توانند روح را آلوده کنند. در نهایت، از خداوند خواسته می‌شود که در این ماه، انسان را به «ذِکْرِکَ بِدَوَامِهِ» توفیق دهد. ذکر خداوند، کلید بیداری قلب و اتصال به حقیقت است. ذکر مستمر، یعنی نگهداری ارتباط با خداوند در همه لحظات زندگی، نه تنها در عبادت، بلکه در هر حرکت و سکوت انسان. این توجه مستمر، انسان را از هر نوع غفلت و فساد دور می‌کند.