انسان در مسیر سیر و سلوک به سوی خالق هستی و پروردگار مهربان، نیازمند برنامه‌ای مبتنی بر قرآن و روایات است، تا بتواند این مسیر را در سریع‌ترین وقت ممکن و بدون خطر پیش برود. استادی که می‌تواند انسان را در این مسیر راهبری کند و او را به شاهراه سعادت رهنمون سازد، آیات شریفه قرآن و روایات اهل بیت(ع) است. غور و غوص در اقیانوس بی‌انتهای معارف قرآنی و روایی می‌تواند انسان را به سعادت ابدی برساند.

از گام‌های اولیه و مهم که انسان باید در مسیر سیر و سلوک بردارد و خود را ملزم به آن کند، اعتقاد به گذرا بودن دنیاست؛ باور به اینکه، دنیا می‌گذرد و هیچ اعتباری به آن نیست. دنیا باقی نخواهد بود و حتی برای بهترین بندگان خدا یعنی پیامبران هم گذرا و محل عبوری بیش نیست.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در یکی از جلسات درس خارج خود، با اشاره به وصایای امام باقر(ع) به جابر، نکات جالبی در این باره بیان فرمودند. امام باقر(ع) می‌فرماید: «یا جابِرُ! الدُّنیا عِندَ ذَوِی الاَلبابِ کَفَی‌ءِ الظِّلالِ» یعنی ای جابر! بدان که عمر، مثل سایه است. فَیء، به سایه بعد از زوال [روز] می گویند. همچنان که این سایه، اعلام پایان روز است و هر لحظه به لحظه‌ای که این سایه طولانی می شود، نشان میدهد که روز دارد تمام می شود؛ این عمر ما هم همین جور است.

«دنیا» یعنی عمر من و شما، مثل همین سایه است؛ هر چه این سایه طولانی‌تر می شود، معنایش این است که به آن آخِر داریم نزدیک‌تر می شویم.

بعضی‌ها از اینکه سالِ گذشته تمام شد، سال نو شروع شد، خوشحال می شوند؛ عیبی هم ندارد، چون عید است و خوشحالی اشکال ندارد؛ اما توجه به این نکته هم لازم است: سال که تمام می شود، یعنی عمر ما تمام می شود؛ در واقع این عمر ما است که دارد به پایان می رسد.

پس از مهمترین گام ها در سیر و سلوک، اعتقاد به گذرابودن دنیاست. باید روزی چند دقیقه بنشینیم در خلوت خویشتن و تأمل و اندیشه کنیم در این معنا؛ که این تأمل و تفکر، سهم بسزایی در سلوک به سمت حیات طبیه خواهد داشت.