پیش از این هم چنین هدفی البته به ‌طور غیررسمی توسط برخی افراد مطرح شده بود؛ از جمله دو روز پیش‌تر که «تام کاتن» سناتور برجسته جمهوری‌خواه، هدف ترامپ از مذاکره با ایران را توافقی به سبک «لیبی» دانسته بود. اما چرا لیبی؟
کشورهای متعددی تاکنون برنامه‌های مخفیانه تسلیحات هسته‌ای داشته‌اند که پیش از مرحله گریز، افشا شده و مجبور به تعطیلی آن شده‌اند. کشورهایی مثل برزیل، آفریقای جنوبی و حتی ژاپن در دهه‌های ۷۰ تا ۹۰ میلادی در زمره همین کشورها بوده‌اند که با مذاکراتی ضمن حفظ توان هسته‌ای خود، اهداف تسلیحاتی را از برنامه هسته‌ای خود کنار گذاشته‌اند.اما گذشته از اینکه تاکنون هیچ دلیلی بر وجود اهداف نظامی در برنامه هسته‌ای ایران وجود نداشته و با چشم‌پوشی از تفاوت‌های پرشمار ایران با لیبی که مقایسه دو کشور را خنده‌دار جلوه می‌دهد، چرا از میان این همه الگو، الگوی لیبی برای توافق هسته‌ای با ایران مطرح می‌شود؟
الگویی که با نابودی تجهیزات و برنامه هسته‌ای، محدودیت موشکی و خلع سلاح در ازای وعده روابط با غرب، رفع تحریم‌ها و تضمین امنیتش توسط غرب شروع شد و ضمن اینکه هیچ ‌یک از تعهدات طرف آمریکایی از جمله رفع تحریم‌ها محقق نشد، نهایتاً به حمله نظامی و سقوط نظام سیاسی‌اش انجامید و این کشور را سال‌ها درگیر جنگ داخلی، بی‌دولتی و جولان تروریست‌ها کرد.
حالا پس از مدت‌ها تهدید و لشکرکشی نظامی آمریکا و چنگ و دندان نشان دادن اسرائیل برای ایران، همان‌ طور که پیش‌بینی می‌شد، پیشنهادهایی برای تطمیع روی میز گذاشته شده تا کسانی که تهدید مرگ را جلو چشمشان دیده بودند، ذوق‌زده به تب راضی شوند. اما این صراحت بی‌سابقه برای تصویر کردن چنین نتیجه وحشتناکی برای مذاکرات نمی‌تواند تصادفی باشد.
به ‌نظر می‌رسد حربه تهدید آن ‌قدر به دهان ترامپ مزه کرده که حتی وعده مذاکره و نتیجه آن را چیزی جز القای ترس برای شکست اراده طرف مقابل و ناگزیر کردنش به پذیرش دیکته‌ها نمی‌بیند.
خواسته‌های ترامپ همان ‌طور که خود نیز در سند فشار حداکثری به ایران اذعان کرده است، به سلاح هسته‌ای محدود نمی‌شود و از برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز تا خلع سلاح موشکی و محدودیت نفوذ منطقه‌ای را شامل می‌شود؛ گام‌هایی برای لیبیزاسیون ایران. او می‌خواهد این نتیجه را با القای ترس هر چه بیشتر و حتی با دورنمای «تقریباً هیچ» بدست آورد.
هر چند به درایت و هوشمندی طرف ایرانی در هدایت مذاکرات اطمینان داریم و تحقق آرزوهای ترامپ و نتانیاهو از حاصل مذاکرات تقریباً غیرممکن به ‌نظر می‌رسد اما همچنان این پرسش که در یادداشت دو ماه پیش نوشته بودم مطرح است که «چرا روی ترس ما حساب کرده‌اند؟».