این اتفاق، تجاوز آشکار به تمامیت سرزمینی جمهوری اسلامی و جریحه‌دار شدن غرور ملی است. ماجرای جاری را نمی‌توان جدا از روندی دانست که از ۷ اکتبر و جنگ بزرگ غزه آغاز شد. به اذعان خود اشغالگران، آن‌ها وارد جنگی وجودی شده‌اند؛ از یک ‌سو زیر فشار مقاومت و از سوی دیگر در معرض نفرت فزاینده جهانی و بحران درونی قرار دارند. حالا در چنین شرایطی، به خیال خام خودشان دست به ماجراجویی زده‌اند تا شاید بحران را به بیرون منتقل کنند اما اشتباهی راهبردی و پرهزینه مرتکب شده‌اند.
این رژیم خوب بداند که مردم ایران با هیچ هزینه‌ای حاضر به سکوت در برابر چنین جنایتی نیستند. اکنون باید به صراحت گفت پاسخ به تجاوز رژیم کودک‌کش، نه مسئله «اختیار» بلکه وظیفه‌ای ملی و راهبردی است.
از طرفی، مسئولان باید هر چه سریع‌تر، سناریوهای بد و بدتر را پیش‌بینی و مدیریت کنند. سال‌هاست از برخی می‌شنویم که می‌گویند: «فکر نمی‌کردیم چنین شود» امروز ولی باید فکر همه ‌چیز را کرده باشند. هر لحظه تعلل ممکن است با یک فاجعه جدید همراه باشد. حفاظت از فرماندهان، آماده‌باش کامل یگان‌های ویژه، سختگیری در اجرای پروتکل‌ها و اجرای اقدام‌های پیشگیرانه باید در اولویت باشد و پس از آن، بی‌تردید پاسخ عملی و کوبنده در دستور کار قرار گیرد. رژیم صهیونیستی باید بداند آغازگر این نبرد بود، اما پایان آن با ما خواهد بود و این پایان، چیزی جز رسوایی، زوال و فرو ریختن موجودیت نامشروع این رژیم نخواهد بود.