وی در پاسخ به این پرسش که دعا چگونه میتواند بر آرامش درونی انسان تأثیر بگذارد؟ گفت: در رابطه با تأثیرات متافیزیک بر فیزیک، دانشمندان علوم انسانی و تجربی بارها سخن گفتهاند و این موضوع غیرقابل انکار است. اما بزرگترین اثر دعا، تکیه بر قدرت مطلق و شخصیتی است که قادر مطلق بر هر کاری است. همین تکیه، قوت قلب و امید در انسان ایجاد میکند و باعث میشود اضطرابها کاهش یابد. هیچ پناهگاهی در عالم برای انسان مؤمن، مطمئنتر از تکیه بر خالق جهان نیست. فرض کنید جهانی که بشر تاکنون توانسته بشناسد، حدود ۹۴ هزار میلیارد سال نوری وسعت دارد، و ما بر خالق چنین جهانی تکیه میکنیم، این خود سرچشمهی آرامش و امید است.
استاد حوزه و دانشگاه افزود: هیچ فعل و کاری نیست که خداوند برای مخلوقش نتواند انجام دهد. این بزرگترین حسن دعاست؛ ایجاد امید در دل انسان، چون انسان میداند که تکیهگاهش قدرتی بینهایت است.
حجت الاسلام محقق در ادامه، درباره نقش باور قلبی در کاهش نگرانیها و اضطرابهای روزمره گفت: امام صادق(ع) به اصحاب خود فرمودند: دنبال محال در دنیا نباشید. اصحاب پرسیدند: محال چیست؟ حضرت فرمودند: راحتی محض در دنیا. ما در دنیا راحتی مطلق نداریم؛ دنیا محل بالا و پایین، غم و شادی، تنگدستی و گشایش است. این سنت الهی و بخشی از سرنوشت انسان است. اما انسان میتواند با ایمان، آرامش خود را حفظ کند و از سختیها عبور کند.
وی افزود: باور قلبی، کلید عبور از بحرانهاست. وقتی انسان با کسی درد دل میکند، ذهنش سبکتر میشود. همانطور که روانشناسان گفتهاند، محبت را باید به زبان آورد تا اثر بگذارد، دعا نیز همین نقش را دارد. وقتی انسان با زبان و دل با خدا سخن میگوید و نگرانیهایش را بیان میکند—از مشکلات اقتصادی تا بیماری و دغدغههای خانوادگی—در حقیقت درون خود را آرام میسازد و راه حلها آسانتر آشکار میشوند.
حجتالاسلام محقق در پایان تأکید کرد: دعا، گفتوگویی آگاهانه با خداوند است؛ گفتوگویی که به قلب و روان انسان نیرو میدهد، امید میآفریند و مسیر عبور از دشواریها را هموار میکند.
نظر شما