یکی از کلیدی‌ترین محورهای بیانات روز گذشته رهبر معظم انقلاب، تأکید بر «ذاتی بودن اختلاف جمهوری اسلامی ایران و آمریکا» بود؛ ایشان به روشنی فرمودند تضاد میان ذات استکباری آمریکا و ذات استقلال‌طلبانه انقلاب اسلامی، تضادی تاکتیکی یا گذرا نیست، بلکه ریشه در دو دیدگاه و دو جهان‌بینی کاملاً متفاوت دارد. برداشت روشن از این سخن آن است که مسئله ایران و آمریکا از جنس اختلافات سیاسی میان دولت‌ها و کشورها نیست تا بتوان آن را با مذاکره و لبخندهای دیپلماتیک حل ‌و فصل کرد؛ بلکه این تقابل، تقابل دو نوع نگاه به «انسان، قدرت و آزادی» است.
در یک سو، جهان‌بینی آمریکایی قرار دارد که بر پایه اومانیسم و آزادی بی‌حد و حصر انسان شکل گرفته است؛ نگاهی که در عمل، به اصالت قدرت منتهی می‌شود. در این چارچوب، برای حفظ سلطه و منافع، هر وسیله‌ای توجیه‌پذیر است؛ از جنگ و اشغال کشورها گرفته تا کشتار مردم بی‌گناه، نسل‌کشی، نقض حقوق بشر و مداخله در امور داخلی ملت‌ها. این همان روحیه استکباری است که آمریکا با آن، خود را «محور جهان» می‌پندارد و برای تحقق اهدافش هیچ مرزی از اخلاق و انسانیت نمی‌شناسد.
در مقابل، جمهوری اسلامی ایران بر پایه آموزه‌های اسلامی و باورهای ملی، نگاهی دارد که در آن قدرت نه برای سلطه بلکه برای کرامت است؛ قدرتی که در خدمت انسان و در چارچوب اخلاق الهی تعریف می‌شود. در این نگاه، انسان دارای کرامت ذاتی است و جامعه باید بر اساس تکالیف الهی، پیامبران و به‌ ویژه تعالیم پیامبر اسلام(ص) سامان یابد. بنابراین، قدرت در منطق انقلاب اسلامی برای «اعتلای انسان» است نه تحقیر او.
تضاد این دو جهان‌بینی ـ یکی مبتنی بر تفکر رو به زوال لیبرال ‌دموکراسی غربی و دیگری برخاسته از معنویت و استقلال اسلامی موجب شده اختلاف میان ایران و آمریکا نه تنها برطرف‌شدنی نباشد، بلکه ریشه‌دارتر و عمیق‌تر شود.
یکی از شاخص‌ترین جلوه‌های این اختلاف ذاتی، موضوع رژیم صهیونیستی است. آمریکایی‌ها برای حفظ این رژیم جعلی و اشغالگر، هر جنایتی را مباح می‌دانند؛ از حمایت تسلیحاتی و هسته‌ای گرفته تا چشم‌پوشی از کشتار مردم فلسطین و تجاوز به کشورهای منطقه. آنان بقای خود را در استمرار حیات مصنوعی این رژیم می‌بینند. در حالی‌ که جمهوری اسلامی ایران از اساس، مشروعیت رژیم صهیونیستی را قبول ندارد و آن را غده‌ای سرطانی در قلب جهان اسلام می‌داند که با زور و اشغال سرزمین‌های فلسطین، سوریه و لبنان به ‌وجود آمده است.
به همین دلیل، رهبر معظم انقلاب شرط همکاری با آمریکا را این دانستند که آمریکا از حمایت از رژیم صهیونیستی دست بردارد، به جنایت‌های خود خاتمه دهد و از دخالت در امور داخلی کشورهای دیگر از جمله ایران پرهیز کند؛ یعنی در واقع، روحیه استکبارطلبی خویش را کنار بگذارد تا زمینه‌ای برای همکاری میان ایران و آمریکا فراهم شود. این امر البته در کوتاه‌مدت ممکن نیست و منوط به تغییرات بنیادینی است که باید در ساختار و ماهیت نظام سیاسی آمریکا ایجاد شود؛ همان نکته‌ای که رهبر معظم انقلاب به‌روشنی به آن اشاره فرمودند.در واقع، سخن رهبری معظم یادآوری دوباره این حقیقت است که اختلاف ما و آمریکا، اختلاف دو دولت نیست، بلکه تقابل دو جبهه است؛ جبهه‌ قدرت‌پرستی و سلطه‌طلبی در برابر جبهه‌ کرامت و استقلال انسان.