حجتالاسلام سید احمد رضوی از اساتید حوزه علمیه با اشاره به برخی ادعاهای سطحی درباره فضایل امیرالمؤمنین علی (ع)، به ارائه هفت پاسخ مستدل و تفصیلی در دفاع از جایگاه بیبدیل حضرت پرداخت و اظهار داشت: تحلیلهای سادهانگارانه از اقدامات امام(ع) نه تنها حقیقت را وارونه میکند، بلکه میتواند به انکار سایر فضایل ایشان بینجامد.
وی بیان کرد: اگر بگوییم فضیلت خوابیدن در بستر پیامبر (ص) در «لیلة المبیت» امری ساده و قابل انجام توسط دیگران است، این نگاه به راحتی به سایر فضایل حضرت نیز تسری مییابد، مثلاً ممکن است کسی ادعا کند ضربه شمشیر امام (ع) در خندق که پیامبر (ص) فرمودند از عبادت جن و انس برتر است، با جانبازی هر فرد دیگری قابل مقایسه است؛ در حالی که اینگونه نیست. همین استدلال نادرست میتواند به فضایلی مانند مباهله، بخشش انگشتر در رکوع و حتی اطعام نیازمندان توسط اهل بیت(ع) تعمیم داده شود و ارزش بینظیر آن اقدامات را زیر سؤال ببرد. حتی نقل است که عمر بن خطاب بارها در حال رکوع صدقه داد تا شاید آیهای مانند آیه ولایت در شأنش نازل شود، ولی چنین نشد. این نشان میدهد که عمل امام (ع) دارای باطن و ویژگیهایی است که آن را منحصر به فرد میسازد.
حجتالاسلام رضوی خاطرنشان کرد: اشکال بزرگ دیگر این نگاه آن است که حتی معاصران و دشمنان امام علی (ع) نیز هرگز جرأت چنین مقایسههای بیاساسی را نداشتند. با وجود همه جانفشانیهای صحابه در ۲۳ سال رسالت، هیچگاه کسی در مقابل امام (ع) نگفت که کار ما برتر از خوابیدن تو در بستر پیامبر (ص) بود. بلکه در جلسه شورای تعیین خلیفه، وقتی امام (ع) به عنوان یکی از ادله حقانیت خود به آیه «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْرِی نَفْسَهُ...» استناد کرد و پرسید آیا غیر من کسی این کار را کرد، همگان سکوت اختیار کردند و پاسخ منفی دادند. این سکوت تاریخی، خود گواه روشنی بر بیبدیل بودن آن فداکاری است.
این استاد حوزه ادامه داد: نگاه سطحیتر آن است که فراموش کنیم این آیه و این عمل، تنها یک فضیلت شخصی نیست، بلکه از ادله مهم امامت و خلافت بلافصل امیرالمؤمنین علی(ع) است و متکلمان بزرگی مانند علامه حلی در «نهج الحق» به آن استدلال کردهاند، متأسفانه گاه حتی برخی علمای اهل سنت نیز از سر تعصب، در برابر چنین فضایل آشکاری موضع میگیرند. به عنوان نمونه، فخر رازی با وجود شهرتش در تفسیر، درباره عمل امام (ع) به آیه «نجوی» (که حضرت تنها کسی بود که پیش از نجوای با پیامبر (ص) صدقه داد) نه تنها آن را انکار کرد، بلکه آن را کاری ناشایست خواند! تا جایی که عالمی دیگر مانند نظامالدین نیشابوری در تفسیرش به او اعتراض کرده که چرا گویا واجب شده که در هر فضیلتی، مفضولیت علی (ع) را ثابت کنی؟ مگر نمیشود فضایلی باشد که تنها از آنِ علی (ع) باشد؟
وی با اشاره به تفاوت زمینههای تاریخی، تصریح کرد: اسلامِ نوپای مکه در آن شرایط سخت و پرخطر، با اسلام امروز که پشتوانه چهارده قرن تبلیغ، شهادت و معرفتافزایی دارد، قابل مقایسه نیست، اقدام امام (ع) در آن فضای خفقان و بیپناهی، ارزش و عظمتی کاملاً متفاوت دارد.
حجتالاسلام رضوی تأکید کرد: صرف «خوابیدن» یا «جان دادن» نیست که فضیلت میآفریند، بلکه «کیفیت»، «نیت» و «مقام فاعل» تعیینکننده است، آیا هر خوابیدنی برای جانفشانی، مانند جانفشانی امام (ع) میشود؟ قطعاً نه. اخلاص امام(ع) در حدی بود که خود فرمودند: «اگر پردهها کنار رود، بر یقین من افزوده نمیشود.» یا فرمودند اگر ثواب یک نفس خود را به شیعیانم بدهم، همگی بهشتی میشوند. آیا چنین مرتبهای از یقین و اخلاص را میتوان در دیگران یافت؟
استاد حوزه به روایتی از امام سجاد (ع) استناد کرد که فرمودند: «اولین کسی که جان خود را برای خدا فروخت، علی بن ابیطالب (ع) بود.» این تقدم و سبقت در میدان فداکاری، خود فضیلتی عظیم و منحصر به فرد است که در آیات قرآن نیز به «سابقون» اشاره شده است.
وی به نقش «مقام فاعل» در ارزشگذاری عمل اشاره کرد و یادآور شد: وقتی شخصیتی با عظمت امیرالمؤمنین علی(ع) که نفس پیامبر (ص) و درِ شهر علم ایشان است، کاری را انجام میدهد، ارزش آن با انجام همان کار توسط فردی عادی، قابل قیاس نیست، همانگونه که اگر مرجع تقلیدی بزرگ با خلوص خاصی به عزاداری بپردازد، ارزش عملش متفاوت است.
حجتالاسلام رضوی با ابراز تاسف از تبعات شبههافکنیهای بیدقتانه، ابراز کرد: امیدواریم خداوند به همه توفیق «دقت» و «انصاف» در بررسی فضایل اهل بیت (ع) عطا فرماید تا مبادا به ناخواسته، باعث انکار مقامات آن بزرگواران و سرگردانی شیعیان شوند.
نظر شما