در باشگاه‌های بزرگ دنیا مسائل تربیتی اهمیت دارد، اما در ایران تنها چیزی که مهم جلوه می‌دهد، امتیاز گرفتن و بردن است. باشگاه‌های بزرگ دنیا بخشی از جامعه آن‌ها هستند. هر جامعه‌ای که قانونمند باشد، موفق می‌شود. در یک کشور اروپایی نخست‌وزیر را به دلیل شرکت در یک میهمانی زیر سؤال بردند. این‌ها محصول احترام به قانون است، اما ما به بی قانونی احترام می‌گذاریم و چنین بلاهایی سرمان می‌آید. اول باید ببینیم چه کسانی مسئولیت باشگاه‌های ما را بر عهده دارند، سپس انتظار داشته باشیم با بی‌انضباطی‌ها درست برخورد کنند. متأسفانه آدم‌های کوچکی در فوتبال ما مدیریت می‌کنند و این آدم‌ها قدرت برخورد با بداخلاقی‌ها را ندارند، در صورتی که در باشگاه‌های بزرگ و معتبر جهان افرادی امور را در دست دارند که برایشان منافع عمومی مهم‌تر از منافع شخصی است.

در گذشته‌های دور و در همین فوتبال ایران افرادی را در رأس باشگاه‌ها داشتند که با بی‌انضباطی‌ها برخورد می‌کردند و اجازه نمی‌دادند آن بی نظمی‌ها رواج پیدا کند. در روزهایی که سرمربی برق شیراز بودم یک بازیکنی داشتیم که بی‌انضباطی می‌کرد. با او به شدیدترین شکل ممکن برخورد کردم. یک بار هم بازیکنی برابر ما قرار گرفت که جوان بود و در جریان مسابقه با دست به سینه داور کوبید، آن روز مصاحبه کردم و گفتم این بازیکن داور را نزد، بلکه مربی خودش را زد؛ زیرا با این حرکت، مربی خود را زیر سؤال برد. در باشگاه‌های بزرگ دنیا مسائل تربیتی اهمیت دارد، اما در ایران تنها چیزی که مهم جلوه می‌کند، امتیاز گرفتن و بردن است.

سال‌ها قبل به همراه تیم ملی ایران به کشور آلمان سفر کرده بودیم، چیزی در حدود پنج دهه پیش، یادم است که آن روزها در یکی از شهرهای کوچک آلمان ۵۰۰-۴۰۰ پسر بچه ۱۰ تا ۱۲ ساله را دیدم که در مدارس فوتبال تحت تعلیم قرار گرفته بودند. آن‌ها از همان سن درس زندگی را می‌آموزند. یکی از بزرگ‌ترین دردهای ورزش ما ترسیدن مدیران از برخورد با بی‌انضباطی‌هاست؛ یعنی مدیر باشگاه یا مدیر فدراسیون فوتبال با خود می‌گوید اگر من با بازیکن بی‌انضباط برخورد کنم، ممکن است تیمم نتیجه نگیرد. این آفت بزرگی است.

در باشگاهی مثل منچستر یونایتد با بازیکن جوانی که تخلفی را انجام داده به شدت برخورد می شود و آن برخورد شخصی نیست، بلکه در جهت حفظ منافع کل مجموعه است، این منافع شامل اعتبار باشگاه و طرفداران می‌شود. متأسفانه بزرگ‌ترین اشکال در فوتبال ما عدم حضور مدیران شایسته و متخصص در رأس امور است. اگر فوتبال ایران به دست افرادی که دلسوز و آشنا به این رشته بودند، اداره می شد، هرگز اتفاقات اخیر را شاهد نبودیم.