ریچل کوری متولد ۱۰ آوریل ۱۹۷۹ در المپیا، واشنگتن بود. او کوچک‌ترین فرزند از سه فرزند کریگ و سیندی کوری بود که خانواده‌شان را «آمریکایی متوسط، از نظر سیاسی لیبرال، از نظر اقتصادی محافظه‌کار و طبقه متوسط» توصیف می‌کردند.

اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی، در چارچوب برنامه‌های توسعه صلح و گفت‌وگو از این اتفاق‌ها زیاد می‌افتاد که جوانان آمریکایی را برای اردوهای کالج به فلسطین اشغالی بفرستند، ریچل در ۲۰۰۳، به عنوان بخشی از پروژه شهرهای خواهرخوانده به فلسطین سفر کرد تا سال آخر کالج خود را برای ارتباط زادگاهش با رفح (واقع در نوار غزه) کار کند.

او در طول اقامت خود در رفح، با اعضای جنبش همبستگی بین‌المللی، یک سازمان غیردولتی حامی فلسطین، تعامل داشت و از جمله کسانی بود که نمی‌توانست آنچه در فلسطین رخ می‌دهد را تحمل کند، این بی تابی تا آنجا پیش رفت که یک روز اول بهار، جمعه ۱۶ مارس، یک تضاهرات مسالمت آمیز در برابر یک خانه که نیروهای اشغالگر قصد تخریب آن را داشتند به راه انداخت و آن قدر رو به روی بولدوزر اسراییلی ایستاد تا بولدوزر تصمیم گرفت از روی او رد شود و تخیریب خانه را ادامه دهد. آنچه که از پیکر او زیر بولدوزر و آوار خانه باقی مانده بود، توسط مردم غزه قدر دید، مردم فلسطین هنوز هم او را «شهید» می‌نامند. علاوه بر تشیع جنازه عظیمی که برای او گرفته شد، حالا هر سال در نزدیکی خانه‌ای که او سعی داشت با تن خودش از آن محافظت کند، یک جام ورزشی برگزار می‌شود تا یاد او زنده نگه داشته شود.

پس از دو دهه از مرگ ریچل، جام فوتبالی که به یاد او برگزار می‌شود ۳۲ تیم شرکت کننده دارد و مهم‌ترین رقابت ورزشی نوار غزه محسوب می‌شود. علاوه بر فوتبال جام ریچل رقابت‌های تنیس روی میز و ورزش‌های رزمی را هم شامل می‌شود.

اعضای خانواده ریچل بعد از مرگ او همچنان با رفح و مردم فلسطین در تماس هستند، آنها سال ۲۰۱۳ به عنوان میهمان ویژه تماشاچی جام ریچل بودند، و همه تبدیل به بخشی از تاریخ و هویت شهر رفح شده‌اند.

به غیر از جام ورزشی، یک مرکز خدمات اجتماعی به نام ریچل در رفح دایر شده است که به زنان، کودکان و نوجوانان فلسطینی مهارت آموزی می‌کند و برخی حمایت‌های روانی را برای آنها تدارک می‌بیند. خانواده ریچل سالانه چند نوبت از این مرکز بازدید می‌کنند.

خون ریچل شاید فراموش نشده باشد، اما کسی تقاصی برای مرگ او پس نداده است؛ دولت اسرائیل هیچ مسئولیتی در مورد قتل این شهروند آمریکایی در سرزمین‌های اشغالی به عهده نگرفت. تحقیقات رسمی دولتی در این مورد مرگ او را «حادثه» و « تصادف» توصیف کردند! جامعه بین‌المللی، خانواده ریچل و کمپین‌های دفاع از حقوق فلسطینیان گزارش‌های دولت اسراییل در این مورد را قبول نکرده‌اند.

دعوای حقوقی در مورد قتل ریچل علیه دولت اسرائیل حالا عمری ۱۸ ساله دارد. خانواده او در سال ۲۰۰۵، یک شکایت مدنی علیه اسرائیل تنظیم کردند و مسمولیت مرگ را به عهده دولت اسرائیل گذاشتند، آنها برای مرگ او غرامت خواستند، اما تنها «یک دلار». دادگاهی که به این شکایت رسیدگی می‌کرد در سال ۲۰۱۲ حکم داد که دولت اسرائیل در مرگ او مسئولیتی ندارد، عفو بین‌الملل و سازمان‌های حقوق بشری دیگری که در مورد فلسطین کار می‌کنند حکم این دادگاه را به شدت محکوم کردند.

نام ریچل کوری، به رمزی برای مقاوت علیه اسرائیل تبدیل شده است، نه تنها روی خشکی، بلکه کشتی‌های کمکی که در جریان محاصره غزه برای شکستن حصر به این باریکه می‌رفتند نام ریچل را روی بدنه خود می‌نوشتند، از جمله در سال ۲۰۱۰، یک کشتی کمک رسان ایرلندی که برای شکستن محاصره عازم غزه بود به نام ریچل نام گذاری شد.

با مرگ ریچل، تخریب خانه‌های فلسطینیان تمام نشد، اعتراض‌ها به این جنگ نابرابر هم خاموش نشد، با این حال نامه‌های اندکی که ریچل از فلسطین به خانواده‌اش فرستاده است، توصیفی ابدی از درد و رنج مردم یک سرزمین اشغالی است. او در یکی از این نامه‌ها نوشته است: « هیچ مطالعه‌ای، هیچی کنفرانسی، تماشای هیچ مستندی و شنیدن هیچ داستان از دهان هیچ کسی نمی‌توانست مرا برای واقعیت این موضوع آماده کند. نمی‌توانید تصور کنید اینجا چه خبر است مگر اینکه بیایید و ببینید.»

ریچل، کسی که به رفح آمد تا تانک‌ها را متوقف کند، ما او را با عشق در خاطره‌ها به یاد می‌سپاریم و به عنوان یک الهام‌بخش احترامش می‌گذاریم