اما آیا واقعاً روابط هند و آمریکا به چنین مرحله‌ای رسیده که می‌تواند برای جهان سرنوشت‌ساز باشد؟ دلایلی وجود دارد که با استناد به آن‌ها می‌توان پذیرفت روابط میان هند و آمریکا با آنچه مودی مدعی آن است فاصله بسیار زیادی دارد.
۱- سایه تردیدهای تاریخی بر روابط دهلی و واشنگتن :  در چند دهه‌ای که از استقلال هند می‌گذرد، نخبگان سیاست خارجی هند همواره به موضوع رابطه با آمریکا به دیده تردید نگریسته و مصلحت را در این می‌دیدند که دهلی‌نو با حفظ فاصله از واشنگتن، استقلال راهبردی خود را در مناسبات جهانی حفظ کند. این نوع نگرش در هند به «تردیدهای تاریخی» شهرت یافته و اگر چه برخی سیاستمداران هندی با توجه به تحولات اخیر در روابط دوجانبه، مدعی عبور از این مرحله هستند اما برخی دیگر همچنان بر حفظ این تردیدها و تداوم استقلال راهبردی پافشاری دارند، چرا که موفقیت فعلی هند و توانایی آن در قدرت چانه‌زنی را مدیون همین رویکرد می‌دانند. در عین حال آن‌ها به تضعیف هر چه بیشتر موقعیت آمریکا، گرایش هر چه بیشتر کشورها به سوی رقبای واشنگتن و احتمال فروپاشی هر چه سریع‌تر نظم جهانی کنونی نیز استناد می‌کنند.  
۲- رابطه‌ای بر مبنای مشارکت و نه اتحاد سیاسی: رویکرد عدم تعهد و استقلال راهبردی هند از یک‌سو و تأکید ایالات متحده بر برقراری ارتباط با کشورها بر مبنای اتحادهای سیاسی و نظامی از سوی دیگر، همواره در ایجاد فاصله در روابط میان هند و ایالات متحده در دوران پس از جنگ جهانی دوم بسیار تأثیرگذار بوده‌اند. در شرایط فعلی و به‌ویژه با توجه به مواضع هند در جنگ اوکراین به نظر نمی‌رسد در این زمینه تغییر چندانی در موقعیت دو کشور پدید آمده باشد. بر همین اساس است که در جریان سفر مودی به واشنگتن بیش و پیش از آنکه صحبت از یک اتحاد سیاسی و یا دفاعی میان دو طرف به میان آید، بحث مشارکت و همکاری دوجانبه مطرح شده است. بنابراین بسیار زود خواهد بود که از تعابیری چون ناتو پلاس برای توصیف سطح جدید روابط میان دهلی و واشنگتن استفاده کنیم.