«اللَّهُمَّ زَیِّنِّی فِیهِ بِالسِّتْرِ وَ الْعَفَافِ وَ اسْتُرْنِی فِیهِ بِلِبَاسِ الْقُنُوعِ وَ الْکَفَافِ وَ احْمِلْنِی فِیهِ عَلَی الْعَدْلِ وَ الْاِنْصَافِ وَ آمِنِّی فِیهِ مِنْ کُلِّ مَا اَخَافُ بِعِصْمَتِکَ یَا عِصْمَةَ الْخَائِفِینَ».

خدایا مرا در این ماه به پوشش و پاکدامنی بیارای، و به لباس قناعت و اکتفا به‌اندازه حاجت بپوشان و بر عدالت و انصاف وادارم نما، و مرا در این ماه از هرچه می‌ترسم ایمنی ده، به نگهداری‌ات ای نگهدارنده هراسندگان.

شرح و تفسیر:

در این دعا، تصویری از سلوک معنوی و اخلاقی ترسیم می‌شود که در آن انسان به زینت‌های حقیقی و ارزش‌های والای روحانی آراسته می‌شود. در آغاز، از خداوند درخواست می‌شود که انسان را به زیور ستر و عفاف مزین کند: «اللَّهُمَّ زَیِّنِّی فِیهِ بِالسِّتْرِ وَ الْعَفَافِ». ستر، به معنای پوشش معنوی و حفظ کرامت انسانی، و عفاف، پاکدامنی و تسلط بر تمایلات نفسانی است. این دو، سپری در برابر طغیان نفس و زمینه‌ساز تقرب به حقیقت هستند.

در ادامه، از خداوند پوششی از قناعت و کفاف درخواست می‌شود: «وَ اسْتُرْنِی فِیهِ بِلِبَاسِ الْقُنُوعِ وَ الْکَفَافِ». قناعت، آرامش در رضایت به آنچه خداوند مقدر کرده، و کفاف، رهایی از وابستگی به دنیا و طمع است. این پوشش، روح انسان را از تلاطم حرص و اضطراب دنیا مصون می‌دارد.

سپس، بر عدالت و انصاف تأکید می‌شود: «وَ احْمِلْنِی فِیهِ عَلَی الْعَدْلِ وَ الْاِنْصَافِ». عدالت، مظهر الهی در عالم انسانی و انصاف، معیار تکامل اخلاقی است. این دو، روح را از خودبینی می‌رهانند و انسان را به سوی حقیقت سوق می‌دهند.

دعا به امنیت در پناه الهی ختم می‌شود: «وَ آمِنِّی فِیهِ مِنْ کُلِّ مَا اَخَافُ بِعِصْمَتِکَ». این امنیت، نه‌تنها ظاهری، بلکه آرامش عمیق قلبی است که تنها در سایه‌ی عصمت الهی به دست می‌آید. چنین دعایی، انسان را به ساحت طمأنینه و یقین می‌رساند.