«اللَّهُمَّ لا تُؤَاخِذْنِی فِیهِ بِالْعَثَرَاتِ وَ اَقِلْنِی فِیهِ مِنَ الْخَطَایَا وَ الْهَفَوَاتِ وَ لا تَجْعَلْنِی فِیهِ غَرَضاً لِلْبَلایَا وَ الْآفَاتِ بِعِزَّتِکَ یَا عِزَّ الْمُسْلِمِینَ».

خدایا مرا در این ماه بر لغزش‌ها سرزنش مکن، و از خطاها و افتادن در گناهان دور بدار، و هدف بلاها و آفات قرار مده، به عزّتت ای عزّت مسلمانان.

شرح و تفسیر:

دعای چهاردهم ماه مبارک رمضان، انعکاسی از فقر وجودی انسان در برابر کمال مطلق الهی و نیاز مستمر او به رحمت بی‌پایان خداوند است. در آغاز، از خداوند درخواست می‌شود که انسان را به سبب عثرات مورد مؤاخذه قرار ندهد: «اللَّهُمَّ لا تُؤَاخِذْنِی فِیهِ بِالْعَثَرَاتِ». عثره، لغزش‌هایی است که از ناتوانی انسان در تشخیص حقیقت یا ضعف اراده در برابر وسوسه‌های نفسانی ناشی می‌شود. این دعا، اعترافی بر نقصان بشر و طلب رهایی از پیامدهای خطاهای غیرعمدی است.

در ادامه، از خداوند تقاضا می‌شود که او را از خطایا و هفوات درگذرد: «وَ اَقِلْنِی فِیهِ مِنَ الْخَطَایَا وَ الْهَفَوَاتِ». این درخواست، نشانگر آن است که انسان در مسیر تکامل خود، ناگزیر از لغزش است، اما آنچه اهمیت دارد، لطف الهی در محو آثار این خطاها و توفیق بازگشت است.

سپس، دعا به درخواستی عمیق‌تر می‌رسد: «وَ لا تَجْعَلْنِی فِیهِ غَرَضاً لِلْبَلایَا وَ الْآفَاتِ». بلا و آفات، می‌توانند هم امتحانی الهی باشند و هم پیامد اعمال انسان. در اینجا، دعاکننده از خداوند می‌خواهد که او را هدف سختی‌های کمرشکن نسازد، چرا که برخی ابتلائات، فرصت رشد را از انسان سلب می‌کنند.

سرانجام، این دعا با استغاثه‌ای به عزت مطلق الهی پایان می‌یابد: «بِعِزَّتِکَ یَا عِزَّ الْمُسْلِمِینَ». این عبارت، بیانگر آن است که تنها در سایه‌ عزت خداوند، انسان از لغزش‌ها، خطاها و سختی‌های طاقت‌فرسا در امان خواهد بود.