حجت الاسلام والمسلمین محمدی شاهرودی در یکی از سخنرانی های خود به پرسش و پاسخی در رابطه با «نظر دین راجع به دوستیهای قبل از ازدواج چیست؟» پرداخت که تقدیم شما فرهیختگان میشود.
پرسش:
* نظر دین راجع به دوستیهای قبل از ازدواج چیست؟
* پاسخ:
بسمالله الرحمن الرحیم؛ در نگاه دین، این نوع روابط مورد مخالفت قرار گرفته است و برای این مخالفت، دلایل روشنی وجود دارد که لازم است به چند نکته مهم در این زمینه توجه شود.
نکته اول این است که در هر جامعهای، قانون باید رعایت شود و در جامعه دینی، قانون خداوند معیار اصلی است. قانون الهی تصریح میکند که زن و مرد نامحرم باید حدود و حریمها را حفظ کنند و حرمتها را رعایت نمایند. ارتباط میان دو نامحرم تنها در حد ضرورت و چارچوبهای مشخص، مانند ارتباطهای کاری یا درمانی که شرع آن را مجاز دانسته است، قابل قبول است. فراتر رفتن از این حدود، به معنای ورود به حوزه حرام است و اگر چنین ارتباطی شکل بگیرد، فرد لحظهبهلحظه در حال ارتکاب گناه خواهد بود.
نکته دوم این است که این نوع روابط معمولاً در دورهای شکل میگیرد که هنوز مسئولیت واقعی وجود ندارد؛ نه خانهای در میان است و نه خانوادهای که نیاز به اداره و مدیریت داشته باشد. در چنین فضایی، دو طرف برای یکدیگر «کاخهای خیالی» و «قصرهای رنگین» میسازند؛ تصورات و انتظاراتی که ریشه در واقعیت زندگی ندارند. این دو جوان، چون هنوز با مسئولیتهای واقعی زندگی مشترک روبهرو نشدهاند، خواستهها، حرفها و توقعاتشان از یکدیگر بهتدریج بالا میرود.
زمانی که بعدها وارد زندگی مشترک میشوند ـ چه با همان فرد و چه با شخصی دیگر ـ متوجه میشوند آنچه در ذهن خود ساخته بودند، با واقعیت خارجی همخوانی ندارد. در این مرحله، معمولاً هر یک، طرف مقابل را مقصر میداند. از همینجا، نارضایتیها و مشکلات آغاز میشود؛ مرد تصور میکند همسرش مقصر است و زن نیز گمان میکند کوتاهی از سوی همسر اوست. این نقطه، آغاز سستی پایههای خانواده و شروع درگیریهاست و این نکته، نکتهای بسیار مهم و قابل تأمل است.
نکته بعدی این است که هر جامعهای برای خود قوانینی دارد و اسلام نیز نظام قانونی مشخصی برای زندگی فردی و اجتماعی انسان ارائه کرده است. رعایت این قوانین، شرط شکلگیری یک جامعه سالم و متمدن است. اگر قانون رعایت نشود، آن جامعه از نظم و هویت خارج میشود و به جامعهای بیضابطه و آشفته تبدیل خواهد شد.
نکته آخر به هدف آفرینش انسان از نگاه خداوند و اسلام بازمیگردد. ازدواج یکی از مسیرهای اصلی حرکت انسان بهسوی کمال است و نقش مهمی در رشد و تکامل او دارد. انسانی که ازدواج نمیکند یا مسیر ازدواج را از راهی غیر از آنچه خداوند تعیین کرده طی میکند، نوعی خامی و ناپختگی را در وجود خود حفظ میکند. رسیدن به کمال، تنها از مسیری ممکن است که خداوند آن را مشخص کرده است؛ اگر انسان از راه دیگری حرکت کند، به مقصد نخواهد رسید، زیرا آن مسیر اساساً او را به هدف نهایی نمیرساند.
دوستیهای قبل از ازدواج، افزون بر اینکه از نظر شرعی حرام هستند، موجب میشوند در لحظاتی که دو نامحرم با یکدیگر ارتباط دارند، گناه برای آنها ثبت شود. خداوند در این زمینه با کسی تعارف و شوخی ندارد و مأموران الهی، اعمال انسان را ثبت میکنند. قانونشکنی در این حوزه، در نهایت به آسیبهای جدی اجتماعی منجر میشود و میتواند بنیان جامعه را متزلزل کند.
در مقابل، اگر دختر و پسر از مسیر صحیح وارد شوند و با یکدیگر عقد شرعی ببندند، زن و شوهر محسوب میشوند و هر نوع ارتباطی میان آنها کاملاً مشروع و بدون اشکال خواهد بود. اما زیر پا گذاشتن قانون خدا و برقراری ارتباطهای نامشروع، خلاف دستور دین است و اسلام چنین روابطی را نمیپذیرد.
نظر شما