شهرها را می‌توان با بتن و فولاد گسترش داد؛ اما نمی‌توان با آن‌ها زنده نگه داشت. آنچه یک شهر را می‌سازد، انسان‌هایی هستند که بی‌ادعا و خستگی‌ناپذیر برای آن زندگی می‌کنند و امروز در مشهد قرار است از این انسان‌های شریف و بلندهمت قدردانی شود. امروز و در روز مشهد، مجتمع شهدای سلامت میزبان سومین دوره مراسم اهدای نشان مشهدالرضا(ع) است؛ نشانی که در هشت بخش گوناگون، از ورزش و بهداشت تا صنعت، هنر، ایثار و زیارت، به فعالانی اهدا می‌شود که سال‌ها در سکوت تلاش کرده‌اند، افتخار آفریده‌اند و باری را از دوش این شهر برداشته‌اند.
نشان مشهدالرضا(ع) یادآوری می‌کند که شهرها با بناها ساخته نمی‌شوند؛ بلکه با انسان‌هایی ساخته می‌شوند که عاشقانه برای آن تلاش می‌کنند. به گواه بسیاری، ایده طراحی و برگزاری این مراسم از سوی شهرداری مشهد، اقدامی فرهنگی، هوشمندانه و حرکتی پیشرو در عرصه مدیریت شهری ایران است. همین نگاه سبب شده امروز چندین کلانشهر دیگر نیز در حال الگوبرداری از این طرح باشند و نشان‌های مشابهی را برای شهرهای خود پایه‌گذاری کنند.
در روزگاری که اخبار منفی و حاشیه‌ها اغلب به تیتر یک رسانه‌ها تبدیل می‌شوند، چنین مراسمی همچون نوری است که بر تلاش‌های خاموش و خدمات ماندگار می‌تابد. وقتی پزشکی سال‌ها در مناطق محروم مشهد جان انسان‌ها را نجات داده، وقتی ورزشکاری با افتخار پرچم شهر را برافراشته، وقتی صنعتگری شغل و امید برای صدها خانواده آفریده، یا هنرمندی فرهنگ و هویت این دیار را به جهان معرفی کرده است، ارج نهادن به این خدمات، افزون بر تحقق عدالت و قدرشناسی، انگیزه‌ای بزرگ برای دیگر شهروندان ایجاد می‌کند.
در این میان، توجه ویژه به خیران، یکی از برجسته‌ترین نقاط قوت این مراسم است؛ خیرانی که بی‌هیاهو و بی‌ادعا مدرسه ساخته‌اند، بیمارستان تجهیز کرده‌اند، سالن‌های ورزشی برپا کرده و به نیازمندان یاری رسانده‌اند. بزرگداشت آن‌ها در واقع بزرگداشت نوعی نگاه به زندگی است که منفعت جمعی را بر سود شخصی ترجیح می‌دهد؛ نگاهی که هر شهری برای ماندگار شدن به آن نیاز دارد. این بخش از مراسم می‌تواند در ژانر الگوسازی برای مسئولیت اجتماعی به صحنه بیاید و نشان دهد شهروندان چگونه می‌توانند در اعتلای دیار خود نقش‌آفرین باشند و زیست‌بوم شهری را به عرصه‌ای از عشق، فداکاری و مسئولیت‌پذیری تبدیل کنند.
با این حال، همان‌گونه که در دیدار اعضای کارگروه‌های مختلف این نشان با شهردار و معاونان نیز مورد تأکید قرار گرفت، این قدردانی نباید به لحظه اهدای نشان محدود بماند. برگزیدگان، گنجینه‌های زنده تجربه و دانش این شهرند. تصور کنید از قهرمانان ورزشی برای توسعه ورزش همگانی در محلات استفاده شود، از پزشکان برجسته به منظور مشورت در سیاست‌گذاری سلامت شهری بهره بگیرند، از صنعتگران موفق برای انتقال تجربه به کارآفرینان جوان دعوت به عمل بیاید، از خیران در راستای ترویج فرهنگ وقف و نیکوکاری در برنامه‌های آموزشی استفاده شود و از هنرمندان برای غنی‌سازی برنامه‌های فرهنگی شهر یاری بگیرند. چنین رویکردی می‌تواند نشان مشهدالرضا(ع) را از یک رویداد سالانه به یک فرایند مستمر توسعه انسانی تبدیل و سرمایه اجتماعی شهر را چند برابر کند.
البته مانند هر جایزه معتبر دیگری، انتقادهایی نیز به فرایند انتخاب وارد است؛ برخی معتقدند بخشی شایسته‌تر بوده یا فردی نادیده گرفته شده است. این نقدها در ذات هر انتخابی طبیعی‌ است و اتفاقاً اگر به ‌درستی شنیده شود، می‌تواند مسیر را بهبود ببخشد. برای بلوغ بیشتر این مراسم، به نظر می‌رسد تشکیل دبیرخانه دائمی، تدوین شاخص‌های علمی و شفاف‌تر، کاهش دخالت‌های سلیقه‌ای در داوری و حتی گسترش بخش‌ها به حوزه‌های نوینی چون محیط‌ زیست، فناوری و کارآفرینی دیجیتال ضروری باشد. همزمان، تقویت پوشش رسانه‌ای مستقل و روایت داستان زندگی برگزیدگان می‌تواند شوق عمومی را برانگیزد و نشان مشهدالرضا(ع) را به یک برند ملی و حتی بین‌المللی تبدیل کند.
اگر این مسیر با شفافیت، استمرار و نگاه بلندمدت ادامه یابد، نشان مشهدالرضا(ع) می‌تواند فراتر از یک مراسم نمادین، به الگویی الهام‌بخش برای پیوند مدیریت شهری با سرمایه انسانی و مسئولیت اجتماعی بدل شود؛ الگویی که نشان می‌دهد مشهد، بیش از هر چیز بر شانه‌های انسان‌هایش ایستاده است.