محمدباقر قالیباف این رویکرد آمریکایی‌ها را متناقض و قلدرمآبانه دانسته و گفته است هیچ منطق عقلانی چنین توافق تحمیلی و یک‌طرفه‌ای را نمی‌پذیرد.
پاسخ این طرح را البته رهبر معظم انقلاب به ‌طور واضح داده‌اند؛ ۱۰ سال پیش و ۸۰ روز پس از شروع برجام که زمزمه بدعهدی‌های آمریکا در رفع تحریم‌ها به گوش می‌رسید: «اگر قرار است تحریم‌ها برداشته نشود، پس معامله‌ای هم در کار نخواهد بود... تحریم‌ها باید برداشته شوند و نه تعلیق... ». حالا علاوه بر «غنی‌سازی صفر» که خط قرمز ایران در مذاکرات هسته‌ای را پشت سر گذاشته، «دستاورد صفر» هم به توقعات طرف آمریکایی اضافه شده و معلوم نیست چه توقعات دیگری دارند. گویا دونالد ترامپ تعریف معامله را هم فراموش کرده و فقط داده‌های یک طرف را فهرست کرده است! اما چنین خطایی از بنگاه‌دار موفق نیویورکی و نویسنده کتاب «هنر معامله» بعید به ‌نظر می‌رسد؛ چون او حالا اصل مذاکره و توافق را روی میز گذاشته و قرار است به عنوان دستاورد به ما بفروشد.این زیاده‌خواهی البته ممکن است ناشی از سهل‌انگاری ما نیز باشد؛ چراکه در طول مذاکرات مدام از تعهدات طرف ایرانی سخن گفته شد و کمتر سخنی درباره تعهدات طرف آمریکایی و مشخصاً لغو تحریم‌ها شنیده می‌شد. چنین نگاهی به مذاکرات البته در این سوی میز هم ممکن است طرفدارانی داشته باشد؛ نگاه برون‌گرایی که حل مسائل کشور را به اصل مذاکره و توافق به هر قیمتی گره می‌زند و کسب رضایت آمریکا را عامل حل مشکلات کشور می‌داند! اما همین نگاه رئیس‌جمهور آمریکا که حتی وعده رفع تحریم را نیز از مردم ایران دریغ می‌کند، به ‌قدر کافی فردای چنین توافقی را به تصویر می‌کشد. ترامپ البته صرفاً مذاکره و توافق را به ما نمی‌فروشد، بلکه با تهدید چند باره ایران به حمله نظامی، این گزینه را هم روی میز می‌گذارد تا کفه داده‌هایش را با رفع ترس از سایه خیالی جنگ، سنگین‌تر کند. تهدیدهایی که به ‌نظر می‌رسد به تعبیر رهبر معظم انقلاب از خطای محاسباتی دشمن نسبت به توانمندی امنیتی و نظامی کشور ناشی شده و نشکستن این خطای محاسباتی ممکن است هزینه‌های گزافی را حتی در مذاکرات برایمان در پی داشته باشد. پیش‌تر در یادداشتی پرسیده بودم که «چرا روی ترس ما حساب کرده‌اند؟»؛ پرسشی که همچنان بدون پاسخ باقی مانده است.