در میدان جنگ مدرن، آنکس که اقتصادش تاب‌آوری بیشتر و پشتوانه عمیق‌تری دارد، دست بالاتر را خواهد داشت، در حقیقت میدان اصلی نبرد، عرصه اقتصاد است. پشت خطوط مقدم، اقتصاد است که تصمیم می‌گیرد یک ملت تا کجا می‌تواند مقاومت کند، چقدر می‌تواند بازسازی کند و تا چه حد قدرت بازدارندگی خواهد داشت.

همانطور که جنگ‌های طولانی در قرن بیستم نشان دادند، پیروز نهایی کسی نیست که اولین گلوله را شلیک می‌کند؛ بلکه کشوری است که آخرین نان را از تنور بیرون می‌آورد.

در نبردهای مدرن، «تاب‌آوری اقتصادی» برابر است با «مقاومت ملی»، کشوری که می‌تواند چرخه تولید و خدمت را حتی زیر فشار تحریم یا بمباران حفظ کند، عملاً در حال جنگیدن با دشمن است. در مقابل، اقتصادی که وابسته به خارج، سرمایه مهاجر یا مواد اولیه وارداتی باشد، با هر شوک امنیتی، زمین می‌خورد و عرصه میدان را می‌بازد.

تجربه تاریخی نشان داده است که جنگ فقط میدان سنجش لرزش توپ‌ها نیست، بلکه دوئل استقامت صندوق‌های ذخیره و انبارهای غله است و در نهایت، این بنگاه‌ها و کارخانه‌ها و سفره‌های مردم هستند که نتیجه جنگ را تعیین می‌کنند، هر کارخانه که کار می‌کند، هر کشاورزی که محصولش به بازار می‌رسد، و هر ریالی که در کشور و نه خارج آن سرمایه‌گذاری می‌شود، عملاً یک خاکریز مستحکم در مقابل دشمن می‌سازد.

جنگ را ملت‌هایی می‌برند که زیر بمباران، زندگی را تعطیل نمی‌کنند، حتی در اوج فشار، امید و تولید را نگه می‌دارند و سرمایه ملی را نه در فرار، که در ساختن و ایستادگی به‌کار می‌گیرند.اقتصاد، تکیه‌گاه پنهان امنیت و دفاع هر کشوری است. پشت هر پیروزی میدانی، یک پیروزی اقتصادی نهفته است.

نگاهی به تاریخ معاصر، حتی همین نیم‌قرن اخیر، نشان می‌دهد که برنده نهایی جنگ‌ها نه آن کشورهایی بودند که بزرگ‌ترین زرادخانه یا مدرن‌ترین تجهیزات را داشتند، بلکه آنهایی بودند که زنجیره تولید، تامین مالی، بازار داخلی و اعتماد ملی‌شان فرو نریخت. در جنگ ایران و عراق، تکیه ایران بر ظرفیت‌های داخلی، بسیج عمومی و کنار هم قرار گرفتن مردم و تولید، قابلیتی را ایجاد کرد که با وجود تحریم و فشار، خطوط جبهه سقوط نکرد و پایداری ملی حفظ شد.

اقتصاد فقط راه نجات در روزگار صلح نیست، راه پیروزی در روزگار جنگ هم هست. هر واحد تولید که فعال می‌ماند، هر چرخ صنعتی که می‌چرخد و هر خشت که روی بنای ملی افزوده می‌شود، یک سنگر به سنگرهای مقاومت افزوده شده است. اعتماد به اقتصاد داخلی، سرمایه‌گذاری روی کارآفرینان ملی و ایجاد شبکه‌های تاب‌آور تولید کالای داخلی، نه شعار، که ضامن ماندگاری و امنیت یک کشور است.