تصور کنید فرزند معلولی دارید و مجبورید به دلیل ناتوانی در پرداخت هزینه سرویس، او را به مدرسه نفرستید آن هم با وجود همه شوقی که از بودن کنار دوستانش در مدرسه در وجود این کودک زنده شده است. در این صورت چه حالی به شما دست میدهد؟ این وصف حال خانوادههایی است که حالا به خاطر هزینه سرویس نمیتوانند کودکشان را به تنها مدرسهای که با توجه به نوع معلولیت برای فرزندشان مناسب است، بفرستند.
رفت و آمد افسردگی با سرویس مدارس
محمدی، مادر یکی از این دانشآموزان استثنایی بود که از وضعیت سرویس مدرسه فرزندش گلایه داشت و در این باره در گفتوگو با خبرنگار ما گفت: تا سال گذشته سرویس مدارس رایگان بود. هنوز هم در تهران و برخی شهرهای دیگر رایگان است؛ اما امسال به ما گفتند برای هر ماه باید یکمیلیون و ۵۰۰هزار تومان واریز کنید در غیر این صورت دیگر نمیتوانید از سرویس مدرسه استفاده کنید. سال پیش ۵درصد از هزینه کل سال را پرداخت کردیم که مناسب بود؛ اما امسال باید هر ماه یکسوم از هزینه سرویس را بپردازیم که برای ما زیاد است.
وی ادامه داد: یک بچه معلول، تنها هزینه سرویس ندارد و خانواده باید برای معاینات پزشکی، کاردرمانی و خیلی از موارد دیگر هزینه کند. ما وضعیت مالی خوبی نداریم. منزلمان در خیابان امام رضا(ع) است و باید مسافتی را تا موسوی قوچانی که محل مدرسه استثنایی است، طی کنیم. با توجه به معلولیت چشمی فرزندم و اینکه مدرسه دیگری هم برای این مورد در مشهد نیست، مجبورم دخترم را به این مدرسه بفرستم و راه دیگری ندارم.
این مادر دردمند با بیان اینکه تنها دلخوشی دخترش رفتن به مدرسه است، افزود: اگر سرویس نیاید، هزینه رفتن دخترم به مدرسه را نداریم و مجبور است در خانه بماند و تنها دلخوشیاش را که مدرسه رفتن است، از دست بدهد. مدرسه دیگری هم فرزندم را قبول نمیکند چون مسئولیت دارد.
تهران بله، مشهد نه!
زینلی هم مادر یکی دیگر از این دانشآموزان است که با بیان دغدغهای مشابه در این خصوص اظهار کرد: دخترم از ناحیه چشم دچار معلولیت است و از زمانی که به مدرسه میرود، رفتارش خیلی تغییر کرده و شوق و ذوق بیشتری دارد؛ اما اگر قرار باشد با این هزینههای بالای زندگی، هزینه بیشتری برای سرویس پرداخت کنیم، دیگر نمیتوانیم او را به مدرسه بفرستیم. چطور تا سال پیش هزینهها کمتر بود و حتی امسال هم هزینه سرویس مدارس در تهران رایگان است؛ اما در مشهد برخلاف این موضوع عمل میشود؟
شهرداری و تعهداتی که پرداخت نمیکند
بنا بر مصوبه شورای شهر در تاریخ ۲۱ شهریور ۱۴۰۳ در خصوص بهای کرایه سرویس مدارس در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ «شهرداری مشهد مکلف است به منظور فراهم کردن زمینه ادامه تحصیل دانشآموزان مدارس استثنایی، نسبت به تأمین و پرداخت هزینههای حمل و نقل این دسته از دانشآموزان (به گونهای که ۵درصد هزینه به عهده والدین دانشآموزان مدارس استثنایی و بقیه در تعهد شهرداری مشهد مقدس باشد) با پیگیری وصول مطالبات خود از دولت اقدام کند»؛ موضوعی که خلافش را آذر ماه سال جاری رئیس اداره آموزش و پرورش استثنایی خراسان رضوی در مصاحبهای مطرح کرده بود.
رضا کریمی در این خصوص گفته بود: «امسال برای حل مشکل دانش آموزان، از قبل برنامه ریزی کردیم که طبق توافق ۳۰درصد تأمین هزینههای سرویس مدارس را خانواده ها، ۳۰درصد را شهرداری و ۳۰درصد را هم آموزش و پرورش استثنایی تأمین کند. بر اساس همین تفاهم نیز تعهدات شهرداری هنوز عقب است».
شهرداری پول ندارد، چانهزنی بیفایده است
هرچند شورای شهر در سال جاری مصوبه جدیدی نداده؛ اما اگر تعیین نرخ مانند شهرهای دیگر بر عهده شورای شهر است، پرسش اینجاست که چطور برخلاف مصوبه شورای شهر توافقنامهای امضا شده است؟ توجیه قانونی امضای این مصوبه وقتی که قیمتگذاری بر عهده شورای شهر است، چه بوده؟ آیا خانوادههای دارای کودکان استثنایی در ساز و کار مشخص شدن سهم هر بخش برای هزینه سرویس مدارس حرفشان شنیده شده و نمایندهای داشتهاند؟ از آنجا که فرمانداریها وظیفه تطبیق مصوبات شورای شهرها با قانون را دارند و سازمان تاکسیرانی مشهد نیز یکی از اضلاع انجام توافق در این زمینه را فرمانداری مشهد معرفی کرده، پس به سراغ فرماندار مشهد رفتم تا جزئیات و پاسخ پرسشهای مطرح شده را از او جویا شوم.
سید حسن حسینی در این خصوص بیان کرد: این مصوبه برای سال گذشته است که متأسفانه اجرا هم نشد. به همین دلیل ما در سال جاری این هزینهها را به سه قسمت تقسیم کردیم. اگر به مصوبه نگاه کنید، دولت باید جایگزینی برای هزینههای شهرداری مشخص کند. این طور نیست که شهرداری دنبال پول خود نباشد و به دلیل همین عدم برگشت سرمایه، شهرداری دیگر زیر بار پرداختها نرفت.
وی با بیان اینکه در جریان مشکل خانواده این دانشآموزان استثنایی هستم، افزود: این مصوبه یک تبصره دارد که براساس آن به هر میزان که شهرداری یا آموزش و پرورش استثنایی کمک خودش را بیشتر کند یا بتوانیم هزینه بیشتری را از دولت بگیریم، به همان اندازه از هزینهای که خانواده باید پرداخت کند، کم خواهیم کرد. پیگیر این موضوع هم هستیم و برای آن تلاش میکنیم.
فرماندار مشهد با تأکید بر اینکه سال گذشته شهرداری به دلیل نبود منابع مالی، امکان پرداخت ۹۵درصد مشخص شده در مصوبه را نداشت، گفت: وقتی شهرداری پولی ندارد، روی چه چیزی باید چانه بزنیم؟ به همین دلیل امسال هزینه را سه قسمت کردیم و شهرداری نیز کاملاً به پرداخت ۳۰درصد متعهد شد. پیگیر پرداخت هزینه واریز نشده سرویسها از سمت شهرداری در سال تحصیلی جاری نیز هستیم.
قانونشکنی به سبک شهرداری
«توافقنامه شهرداری وجاهت قانونی ندارد!» این گفته سخنگوی شورای شهر مشهد در مورد توافقنامه امضا شده میان شهرداری و آموزش و پرورش استثنایی است.
موسیالرضا حاجی بگلو با بیان اینکه کسی نمیتواند مصوبه شورای شهر را تغییر دهد، اظهار کرد: تغییر مصوبه تنها در صورتی ممکن است که خود اعضای شورای شهر طرح بیاورند و درخواست اصلاحیه داشته باشند یا اینکه شهرداری لایحه بفرستد. چون هیچکدام از این دو مورد انجام نشده، این تفاهمنامه از نظر ما وجاهت قانونی ندارد. اگر شهرداری توان پرداخت یا منابع کافی را ندارد، باید لایحه اصلاحیه بیاورد که این مورد تا الان انجام نشده و به همین دلیل این توافقنامه وجاهت قانونی ندارد.
عضو کمیسیون حقوقی، املاک و قراردادهای شورای شهر مشهد ادامه داد: این یک کار فرهنگی است که برای آسایش خانوادهها به خصوص دانشآموزان استثنایی انجام شد و هر نوع توافقنامه بدون اصلاحیه شورای شهر خلاف قانون است. اگر خانوادهها یا مدارس مراجعه کنند، ما پیگیری قانونی و حقوقی را انجام خواهیم داد. نمیشود شورای شهر مصوبهای داشته باشد و شهرداری بخواهد براساس نظرات خودش اقدام کند. چنین چیزی را در قانون نداریم. حتماً پیگیری خواهیم کرد و اگر خانوادهها مکاتبهای با رئیس یا اعضای شورای شهر داشته باشند، ما بیشک پیگیر خواهیم بود.
تبعیضی که روزمره شده است
مشکل سرویس مدارس استثنایی در مشهد، تنها یک اختلاف مالی ساده نیست. اگر کمی دقیقتر نگاه کنیم، آنچه در این موضوع آشکار است، خودمختاری، ناهماهنگی و دور شدن از فلسفه اصلی نقشآفرینی فرهنگی برای حمایت از کودکان استثنایی است و در نهایت دود آن به چشم همین کودکان میرود که خانوادههایشان با مشکلات مالی و روحی فراوان، بستر رشد آنها را فراهم کردهاند.
شاید در جامعه بیتوجهی به نیاز افرادی از جمله کودکان، نوجوانان و حتی جوانان و میانسالان استثنایی تبدیل به روزمرهای تبعیضآمیز شده باشد؛ اما جای تعجب دارد وقتی نفس یک کار برای حمایت از کودکان آیندهساز است و اینطور مسیری متفاوت از ساز و کار قانونی سال گذشته طی میشود و شاهدیم سهم خانوادههایی که باید از هر جای شهر که سکونت دارند، فرزند دلبندشان را به مدرسهای خاص بفرستند که فقط همان مدرسه او را پذیرش میکند، با سهم دیگر سازمانها و نهادها که باید رویکرد حمایتی برای تحصیل این فرشتگان بیگناه داشته باشند، یکسان است. حالا باید دید مسئولانی که وعده پیگیری دادهاند، چطور با این موضوع برخورد خواهند کرد.
نظر شما