به گزارش قدس آنلاین، مرحوم آقا مجتبی تهرانی استاد اخلاق در یکی از سخنرانی‌هایش به مناسبت فرارسیدن ماه رمضان می‌گوید: به حسب ظاهر، ما مؤمن هستیم، ما مهمان خدا هستیم. امشب شب اوّل این مهمانی است؛ تازه وارد این خانه شده‏‌ایم، تازه داخل خانه مهمانی خدا پا گذاشته‌‏ایم.

سؤال من این است: اگر مهمان تقاضایی از میزبانش داشت، وقتی همان ابتدای ورود به خانه میزبان به صاحب‎خانه بگوید: من چنین گرفتاری‌ای دارم، کرامت او چه اقتضا می‌‎کند؟ آیا این‏طور اقتضا می‌‏کند که مهمان بدون روا شدن حاجتش از خانه‌اش برود، یا همین‏ که وارد خانه شد، همان‌‎جا خواسته‌اش را بدهد؟

خدایا! امشب، شب اوّل است و ما پایمان را داخل خانه‌‎ات گذاشته‏‌ایم؛ مهمانت هم هستیم؛ همین دَمِ در بیا و دستمان را بگیر و کار را تمام کن! نگذار تا آخر ماه طول بکشد؛ بگذار امشب که ما از اینجا می‌‎رویم، همه حاجت‎‌هایمان را بگیریم و برویم. کرامتت همین را اقتضا می‎‌کند؛ آقایی‌‎ات این است؛ ربوبیّتت این است؛ حاجات ما را همین الآن به ما بده.

منبع: فارس