دکتر مجید ابهری، آسیب شناس اجتماعی با بیان این مطلب به قدس آنلاین می گوید: به همین دلیل است که کلاس های مختلف اعم از نظری یا کاربردی برای دانش آموزان در نظر گرفته می شود و در طول آن مبانی مختلفی به فرزندان آموخته می شود که نتیجه آن ایجاد دلزدگی و سرآغاز خستگی روحی برای نوجوانان و جوانان است.
چراکه اگر قرار باشد در تعطیلات نیز همانند روزهای مدرسه، فرزندان ما در کلاس های مختلف حضور یابند و به آموزش بپردازند دیگر حوصله ای برای آن ها باقی نخواهد ماند.
فراگیری حرفه پدران و مادران
استاد دانشگاه شهید بهشتی خاطرنشان می کند: حدود ۵۰سال پیش جوانان و نوجوانان چه دختر و چه پسر در دوره های آموزشی حاضر می شدند و به فراگیری هنرهای کلاسیک می پرداختند.
حتی بسیار اتفاق می افتاد که فرزندان در حرفه پدر یا مادر خود مشغول می شدند که ضمن آموزش یک رشته فنی یا هنری، زمان خالی خود را نیز پر می کردند.
اما امروزه رقابت های ناسالم بین برخی خانواده ها درباره ثبت نام فرزندشان در کلاس های مختلف تابستانی، آن ها را دچار خستگی روحی و روانی کرده و فرصت برنامه ریزی ذهنی، آموزش مهارت های زندگی و حتی فکر کردن به شغل آینده را از فرزندان گرفته است.
از سوی دیگر گسترش فضای مجازی سبب شده تا نوجوانان در اندک فرصت به دست آمده با گوشی مشغول شوند و توجهی به محیط اطراف، شیوه های زندگی و اشتغال خود نداشته باشند.
نگرانی بعضی والدین از اتلاف وقت فرزند خود موجب می شود تا برای آن ها کلاس های مختلفی در نظر بگیرند. در این صورت حضور فرزند در کلاس های طول سال تحصیلی و در ادامه آن کلاس های فشرده تابستانی سبب شده تا برای او دلزدگی درسی و کلاسی ایجاد شود که این موضوع نیز یکی از دلایل افت تحصیلی دانش آموزان به شمار می رود.
نسل بی توجه به پیرامون زندگی
ابهری با یادآوری دوران تحصیل خود می گوید: در دوران دانش آموزی ما بسیاری از فرزندان به مشاغل پدران خود روی می آوردند و ضمن تکرار آموزش آن ها، حرفه های مختلفی نیز یاد می گرفتند.
امروزه اما گسترش گوشی های هوشمند سبب ظهور نسل بی توجه به پیرامون زندگی شده که یا با گوشی های خود مشغول بازی هستند یا با تماشای فیلم ها و بازی های گوناگون، از هنرها و توانایی های معین فاصله می گیرند.
او درباره فرصت های اختصاصی فرزندان به والدین هشدار می دهد: وقت دانش آموزان اختصاص به خود آن ها دارد و باید بتوانند درباره برنامه ریزی فرصت ها تفکرات و نگاه های متفاوتی داشته باشند نه اینکه براساس علاقه و سلیقه ما برنامه ریزی کنند و در پایان تعطیلات به جایی برسند که خستگی روحی و جسمی بیش از هر زمان دیگری به آن ها غلبه کرده باشد.
این آسیب شناس عنوان می کند: یکی از روش های رشد فکری و ذهنی نوجوانان، رویاپردازی و خیال بافی است که متأسفانه برخی والدین تصور و درک مطلوبی از این موضوع ندارند.
مهارت حل مسئله
چنانچه قرار باشد فرصت های خصوصی فرزندان بر اساس میل و سلیقه ما برنامه ریزی شود اوضاع به جایی می رسد که آموزش مهارت حل مسئله، مهارت اندیشه در تنهایی، فکر کردن و بررسی گذشته و برنامه ریزی برای آینده از جوانان گرفته می شود و آن ها فرصت مناسبی برای این گونه فرایندها نخواهند داشت.
این رفتار شناس به عنوان فردی که ۴۰ سال از عمر خود را در حوزه آسیب شناسی اجتماعی و برنامه ریزی اوقات فراغت جوانان و نوجوانان سپری کرده، به والدین توصیه می کند: اجازه دهند فرزندان فرصتی را برای خود اختصاص دهند و با اندیشه های مختلف نسبت به پرورش تخیل و رویاهای خود رفتار کنند.
در غیر این صورت به جای خواهیم رسید که فرزندان مان در فرصت های برنامه ریزی برای ورزش جسمی و فکری، هیچ گونه اختیار و ابتکار عمل نداشته باشند.
ضرورت تدوین برنامه در زمینه اوقات فراغت
او با اشاره به این که روان شناسان و جامعه شناسان باید با تشکیل کارگروه های تخصصی اقدام به تدوین برنامه های کاربردی در زمینه اوقات فراغت و ارتباط آن با مقوله نشاط اجتماعی کنند، می گوید: از نگاه رفتاری، زمان تحت اختیار کسانی است که کار می کنند، تحصیل می کنند، فعالیت های جسمی و فکری دارند و در طول روز، هفته یا ماه، پاره ای از وقت خود را به اوقات فراغت اختصاص می دهند که در آن محدوده زمانی می توانند تجدید قوا کنند.
پیشنهاد ابهری به سازمان آموزش فنی و حرفه ای نیز این است که با تدوین و آموزش عملی کوتاه مدت فنی برای پسران و کلاس های هنری مانند آشپزی، خیاطی و غیره برای ختران در مدارس یا فرهنگ سراها، فرزندان جامعه را برای آینده کشور آماده کنند.
او می گوید: در بسیاری از خانواده ها، فرزند پسر با مدرک دیپلم حتی نمی تواند تعویض یک لامپ سوخته یا واشر یک شیر معیوب را انجام دهد یا دختر دیپلمه غیر از نیمرو چیزی دیگری از آشپزی نمی داند.
این در حالی است که این گونه مهارت ها یکی از اصلی ترین نیازهای فرزندان ما در زندگی آینده است.
او تأکید می کند: علاوه بر یادگیری مهارت های زندگی، ایجاد و تجهیز مراکز ورزشی و رفاهی رایگان یا ارزان قیمت توسط نهادهای ذی ربط از جمله آموزش و پرورش، شهرداری و غیره می تواند دانش آموزان را از خطر سقوط در آسیب های اجتماعی نجات دهد.
نظر شما