وَ هُوَ یُطعِمُ وَلاَ یُطْعَمُ

«و اوست [خداوند] که می‌خوراند و اطعام نمی‌شود»

(سوره مبارکه انعام، آیه ۱۴)

انسان‌ها برای اینکه رنگ خدایی بگیرند باید کارهای خدایی بکنند. حالا پرسش این است که مگر انسان‌ها می‌توانند کار خدایی بکنند؟ بله! هر کار خوبی که خداوند به آن فرمان داده و از انجام آن خشنود می‌شود، کار خدایی است. اصلاً بسیاری از صفات خداوند (به جز صفاتی که خاص اوست مانند وحدت، خالقیت، رزاقیت، رحمانیت و ...)، صفاتی است که انسان‌ها هم در درجات بسیار پایین‌تر برای کمال به آن نیاز دارند. این صفات در حد کمال متعلق به خداوند است اما ذات مهربان او، دوست دارد که بندگانش نیز به این صفات نیکو آراسته شوند. صفاتی مانند، عدالت، رحمت، مهربانی، زیبایی، حق‌مداری، حلم، علم، صبر و بسیاری صفات پسندیده دیگر.

در این میان یکی از صفات که ویژه خداوند است اما بندگان نیز می‌توانند آن را در حد خود داشته باشند، «مُطعِم» بودن است؛ یعنی اطعام کردن و غذا دادن به دیگران. با این تفاوت که بندگان غذا می‌دهند و خودشان هم به خوردن غذا نیاز دارند اما خداوند غذا می‌دهد بدون اینکه نیاز به خوردن غذا داشته باشد چون اساساً او بی‌نیاز است. «الله الصَّمد».

حالا می‌توان فهمید که چرا خداوند در قرآن کریم این‌قدر بر انفاق و اطعام و دستگیری دیگران به خصوص مساکین و یتیمان و فقیران و درماندگان و حتی مهمان کردن نزدیکان، تأکید کرده است. زیرا این کار، یک کار خدایی است و به انسان رنگ خدایی می‌دهد! در روایات اسلامی نیز بی‌شمار حدیث درباره اهمیت اکرام و اطعام مؤمنان و مساکین و فقرا وارد شده و نبی مکرّم اسلام و امامان معصوم(ع) نیز در سیره عملی خود، توجه ویژه‌ای به این موضوع داشته‌اند. خانه آنها همواره محل آمد و شد و اطعام و اکرام میهمانان بوده و خودشان نیز همواره نسبت به بردن طعام به خانه فقرا و نیازمندان اهتمام داشته‌اند. می‌دانیم که همه امامان معصوم ما که درود خدا بر آنان باد، نیمه شب‌ها، انبان نان و غذا به دوش و روی‌پوشیده به در خانه نیازمندان می‌رفتند و آنها را از لطف خود بهره‌مند می‌ساختند. آن بزرگواران همواره بهترین غذاها را به میهمان می‌دادند چرا که اکرام میهمان را واجب می‌دانستند.

فرهنگ امروزی ما نیز که می‌گوید «مهمان حبیب خداست» برخاسته از سیره و روش همان بزرگواران است.

اطعام و اکرام بندگان خدا بخصوص فقرا و یتیمان در ماه مبارک رمضان که ماه خداست، فرصتی است برای تقرب به ذات اقدس الهی و همدلی و نزدیک شدن به خلق خدا. هر یک از ما می‌توانیم سهمی هر چند اندک در این اکرام ارزشمند فقرا، نیازمندان و یتیمان داشته باشیم.